1. |
Intro
00:49
|
|
||
2. |
Εύφλεκτοι
02:34
|
|
||
|
Είμαστε φτιαγμένοι από παράξενα υλικά
Δύουμε τη μέρα κι ανατελλούμε το βράδυ
Φτιάχνουμε τραγούδια από το θόρυβο της πόλης
κάθε φορά που μας τυλίγει το σκοτάδι
Εύφλεκτοι, είμαστε εύφλεκτοι
|
||||
3. |
Δεκέμβρης
03:13
|
|
||
|
Ο ήλιος θα μείνει κρυμμένος εκεί
ένα πρωί που δεν θα μοιάζει με τ’άλλα
πίσω απ’του σύμπαντος το μαύρο γυαλί
θα γκρεμιστεί στης αβύσσου την απότομη σκάλα
Κι εμείς θα φτάσουμε στην πόλη γυμνοί
με αστέρια στα μαλλιά και φωτιές μέσα στα μάτια
θα τραγουδάμε ξαναμμένοι, τρελοί
το αρχαίο τραγούδι μιας γριάς γης τσιγγάνας
Θ' αλλάζουν θέση οι πλανήτες καθώς
οι προσευχές μας θα βρέχουν τους άρρωστους δρόμους
απ' τα υπόγεια θα προβάλλει ένα φως
λουλούδια θ' ανθίσουν μέσα στους υπονόμους
Μια φάλτσα ορχήστρα θα ξερνάει μουσικές
ως το τέλος των βρώμικων κόσμων
κι ο Δεκέμβρης θα γλιστράει αργά
μες τις φωλιές των κουφιών ανθρώπων
Μια επανάσταση χωρίς σημαία
όπλα γεμάτα με νιότη και κραυγές
μια εποχή που δεν έχει δέρμα
σε ετοιμόρροπους τοίχους οι δέκα εντολές
|
||||
4. |
Τις νύχτες
04:23
|
|
||
|
Θα στείλω σα βροχή στα όνειρά σου
όλα τα χρόνια μου που πήγανε χαμένα
τις νύχτες όταν τρέμω μακριά σου
πάνω στο σώμα σου θα πέφτουν κουρασμένα
Θα ανατινάξω τις χαμένες λεωφόρους
που ξαγρυπνάνε κάτω απ'το λευκό σου δέρμα
τις νύχτες όταν φεύγω μακριά σου
σε μια πορεία αλλόκοτη με σπασμένα φρένα
Θα στείλω σαν ομίχλη στα όνειρά σου
την αθεράπευτη και γελοία μου θλίψη
τις νύχτες όταν τρέμω μακριά σου
να μην μπορεί ποτέ ξανά να με νικήσει
Θα ανατινάξω το φως από τ’αστέρια
και τα κομμάτια τους θα σκορπιστούν στην πόλη
τις νύχτες όταν φεύγω μακριά σου
να ακολουθώ χαμένος τη χρυσή τους σκόνη
Θα στείλω σαν πουλιά στα όνειρά σου
όλα τα λόγια μου που έσβησε ο χρόνος
τις νύχτες όταν τρέμω μακριά σου
να παίρνουν από πάνω σου τον πόνο
Θα ανατινάξω τη σκουριά απ’τα ναυάγια
που είναι κρυμμένα στων ματιών σου τον βυθό
τις νύχτες όταν φεύγω μακριά σου
τις νύχτες που παλεύω να σωθώ
|
||||
5. |
Γέφυρα
02:37
|
|
||
|
Αυτό είναι το μέρος, ο χρόνος σταματάει
μετά τη γέφυρα δεν έχει πιο πέρα
κι αυτό το σφύριγμα του κρύου αέρα
στα υγρά σου μάτια σα δάκρυ με πάει
Αναρωτιέμαι αν το μυαλό μου χωράει
τις βιαστικές διαδρομές μιας ολοκαίνουριας μέρας
κι ο χορός αυτής της άγρυπνης σφαίρας
τι θέλει από μένα κι αν ποτέ σταματάει
Αυτό είναι το μέρος, ο χρόνος με τρυπάει
κι όλες μου οι ελπίδες σαν χνάρια σβησμένα
μου’χες πει πως όσο υπάρχουν αστέρια
ίσως ανάψει μια φλόγα και γι'αυτήν την καρδιά
Αυτό είναι το μέρος κι ο χρόνος σκορπάει
τ'αλλόκοτα όνειρα που πήγαν χαμένα
κάτω απ'τη γέφυρα περνάνε τα τρένα
κι από δίπλα ένας αλήτης τσιγάρο ζητάει
|
||||
6. |
Θα πολεμάμε
03:42
|
|
||
|
Θα πολεμάμε με νύχια και με δόντια
απ'την άκρη της νύχτας ως την ελευθερία
μέσα στις πόλεις των φρικτών διαστροφών
θα'μαστε άγρια αδάμαστα θηρία
Μέσα από τούνελ και σκοτεινές στοές
μανιασμένες οι κραυγές μας θα ηχούν
θα προστάζουνε το σύνθημα της νίκης
κι όσους κυλιούνται μες στη λάσπη
θα καλούν να επιτεθούν
Θα πολεμάμε με νύχια και με δόντια
από παλιά εργοστάσια και γκρίζα βαγόνια
ανέγγιχτοι μες την κανονικότητα
αμόλυντοι απ'τα δύσκολα που πέρασαν χρόνια
Μέσα από ορυχεία και υγρές φυλακές
μέρες ηλιόλουστες, θερμές θ'αναδυθούν
θα προστάζουνε το σύνθημα της νίκης
κι όσους κρυφτήκαν στη σκιά
θα καλούν να επιτεθούν
|
||||
7. |
Εξάρτηση
03:30
|
|
||
|
Μπορώ κάθε στιγμή, κάθε λεπτό που περνάει
να χορεύω αλλόφρων το τραγούδι που σ’αρέσει
μπορώ ν’ακολουθώ γονατιστός τη σκιά σου
κάθε φορά που νυχτώνει και βρέχει
Μπορώ κάθε πρωί να δραπετεύω ξανά
απ'τα σφιχτά, ηλεκτροφόρα δεσμά σου
και να επιστρέφω με τα μάτια κλειστά
σαν άρρωστος σκύλος κάθε βράδυ κοντά σου
Μπορώ κάθε στιγμή, κάθε λεπτό που περνάει
ν'ανασαίνω αργά τον τοξικό σου αέρα
μπορώ να γλείφω με μανία και τρέλα
το δηλητήριο απ’τις άγιες πληγές σου
Μπορώ κάθε πρωί να υπομένω σιωπηλά
το εθιστικό και άδειο σου βλέμμα
να βυθίζομαι με κάθε σου ψέμα
να προχωράω στα τυφλά ακολουθώντας τ’άρωμα σου
Κι όταν χαθώ και δεν μου μείνει πνοή
μες στο σκοτάδι θα ξαπλώσω κοντά σου
μέχρι ο ύπνος να με πάρει σαν παιδί
στη βελούδινη αγκαλιά σου
|
||||
8. |
Αποσύνθεση
04:21
|
|
||
|
Κανείς,
σ’αυτούς τους δρόμους δεν υπάρχει πια κανείς
αντηχούν οι στεναγμοί μας μέσα στα άδεια στενά
βρεγμένοι σκύλοι τριγυρνάνε και άρρωστα παιδιά
οπλοφορούνε και σπάνε τις πρόστυχες βιτρίνες
Κανείς,
σ’αυτά τα σπίτια δε μένει πια κανείς
φθαρμένοι τοίχοι άχρωμοι στενεύουν ολοένα
οι ώρες τελειώσαν τα τζάμια σπασμένα
γελάνε τα ρολόγια με τον ηττημένο χρόνο
Κανείς,
σ’αυτήν την πόλη δεν κοιμάται πια κανείς
ασφυκτιούν οι σκέψεις μας σε γκρίζα πάρκα
πληρωμένες συνειδήσεις χαμένες για πάντα
στο χώμα βουλιάζουνε σωρός σα σκουπίδια
Κανείς,
σ’αυτό το σώμα δεν υπάρχει πια κανείς
πέφτει μια όξινη βροχή απ' τις ρωγμές του ουρανού
οι φίλοι μου όλοι έχουνε φύγει γι' αλλού
με τον κρύο αέρα ταξιδεύουν μακριά τα όνειρα μας
|
||||
9. |
Αόρατες πόλεις
04:30
|
|
||
|
Λευκό φως
προσπάθεια ανάγνωσης του άπειρου χρόνου
δυο άγγελοι χορεύουν αγκαλιά
στην αίθουσα του απέραντου, τοξικού μας πόνου
Λευκή γραμμή
ένα αεροπλάνο διασχίζει τον γκρίζο ουρανό
τα μάτια σου με πάνε μακριά
μου επιβάλλουν έναν άγριο σαδιστικό χορό
Λευκός αιώνας
μια εποχή φτιαγμένη απ'την πλάνη μιας στιγμής
δε φοβάμαι πια
στα παραμύθια όλοι οι δράκοι έχουν τώρα σκοτωθεί
Αόρατες πόλεις
άγνοια αναβλύζει μέσα απ’τα μάτια
ψυχές διχασμένες
ψυχές σκορπισμένες σε σταθμούς και σοκάκια
Αόρατες μάζες
σιωπές ανάκατες με πρόωρη σήψη
βουτιά στο κενό
ως την προσγείωση ίσως να 'χω ξυπνήσει
Αόρατοι δρόμοι
δρόμοι στρωμένοι με στιγμές αγωνίας
μη με ρωτάς
έχω ξεχάσει από καιρό τα χρώματα της ευτυχίας
|
||||
10. |
Μέχρι το τέλος
05:10
|
|
||
|
Έλα να σε πάρω μαζί μου στο χάος
να ζήσουμε τον τρόμο με τρόπο μαγικό
να υποφέρουμε μαζί μέχρι το τέλος
σ’έναν εφιάλτη παρανοϊκό
Έλα να ρουφήξουμε μαζί το σκοτάδι
να ασθμαίνουμε τις νύχτες μαζί με τις σκιές
να ταξιδέψουμε μαζί μέχρι το τέλος
να μη μας αγγίζουν κατάρες κι ευχές
Έλα να σε πάρω μαζί μου στη φρίκη
να ελπίζουμε σε θαύματα πολύ μακρινά
να τραγουδάμε μαζί μέχρι το τέλος
τα θλιμμένα τραγούδια μιας σπασμένης καρδιάς
Έλα να χωρέσουμε μαζί σε ένα μπουκάλι
και να χαθούμε μέσ' τον ωκεανό
να βυθιστούμε μαζί μέχρι το τέλος
εραστές σχιζοφρενείς μέσα στο μαύρο βυθό
Έλα να σε πάρω μαζί μου στην τρέλα
που μαστιγώνει το άρρωστο μυαλό μου
να συντριβούμε μαζί μέχρι το τέλος
μιας ξέφρενης κούρσας αγωνίας και φόβου
Έλα να πηδήξουμε μαζί απ’το τρένο
αφού το βλέπεις πως πάει στο γκρεμό
αγκαλιασμένοι σφιχτά μέχρι το τέλος
να μην αφήσουμε ούτε έναν λυγμό
|
||||
ΡΕΥΜΑ 102 Thessaloniki, Greece
Οι ΡΕΥΜΑ 102 ξεκίνησαν την πορεία τους επί σκηνής στις αρχές του 2016 στην Θεσσαλονίκη. Το πρώτο τους demo βγήκε το 2017 και
η πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά μόλις κυκλοφόρησε διαδικτυακά.
MEΛΗ:
Αρετή - synthesizer, φωνητικά
Αποστόλης - φωνή, κιθάρα
Χρήστος - μπάσο, φωνητικά
Σάκης - τύμπανα
... more
If you like ΡΕΥΜΑ 102, you may also like:
Balancing hooks and abrasion, the debut from Berlin punks Rouge features springy synths, snappy percussion, and insouciant vocals.
go to album
Crisp darkwave reverent to the history of Italian anti-fascist action.
go to album
Dead Cross, Retox, and Qui members dish out subversive hardcore with an indignant smirk; come for the riffs, stay for the synth experiments.
go to album
This Is All We Ever Get
by SPACED
Knockout debut from a Buffalo, New York-based hardcore band who like their riffs sick, their drums fast, and their choruses sticky-sweet.
go to album
Shybaby kicks out the jams on “Is This Intimate,” a snarling rock record that takes no prisoners.
go to album
On their ferocious self-titled debut, the Australian punks pit d-beat percussion against gnarled, metallic melodies.
go to album
Escape From New York
by Cash Bribe
New York hardcore meets classic thrash metal meets Jane's Addiction-esque alternative on the Brooklyn crushers' sensational debut.
go to album
